Rente, de grote stoorzender, zorgt voor staatsbankroet
Volgens de Duitse professor Bernd Senf is de wereldwijde financiële crisis het logische gevolg van de vernietigende kracht van rente.
Een van de grootste critici van rente is Bernd Senf, van 1973 tot 2009 hoogleraar economie aan de economische hogeschool Berlijn. Volgens hem is rente de kanker van het maatschappelijke organisme en is de financiële crisis geen donderslag bij heldere hemel maar het logische gevolg van een lange ontwikkeling die in beweging werd gezet en gehouden door de vernietigende kracht van rente.
Volgens professor Senf groeien de vermogens van enkelen als gevolg van het exponentiële effect dat samengestelde rente (rente over rente ) heeft. Als de rente 5% is dan verdubbelt het vermogen iedere 15 jaar, op deze manier: 1miljoen euro, na 15 jaar 2 miljoen, na 30 jaar 4 miljoen, na 45 jaar 8 miljoen, na 60 jaar 16 miljoen, na 75 jaar 32 miljoen enz.. Als een voorouder jou 300 jaar geleden een equivalent van 100.000 euro in 5% rentend spaargeld zou hebben nagelaten en dit vermogen zou gedurende 300 jaar onaangeroerd zijn geweest, dan was het nu gegroeid tot het enorme bedrag van 227 miljard euro (een 1 met negen nullen). Hoe hoger de rente hoe korter de verdubbelingstijd. Als we het echter van de andere kant bekijken, dan staat tegenover dit vermogen een even grote schuld.
Professor Senf stelt vast dat het financiële vermogen slechts kan groeien doordat er schuldenaren zijn, die voor het geld dat ze lenen een dienovereenkomstige rente betalen. Anders gezegd: het toenemende vermogen van de een staat gelijk aan de toenemende schuld c.q. de toenemende armoede van anderen. Dit brengt gevolgen met zich mee die gaandeweg steeds ingrijpender zijn:
- De productieve economie (waar de echte waarde wordt gecreëerd, dit in tegenstelling tot de financiële economie) kan niet snel genoeg groeien om de toename van het financiële vermogen te kunnen bijbenen, omdat de economische productiefactoren (zoals arbeid) en hulpbronnen (zoals grondstoffen) beperkt zijn. Als de economische groei afzwakt dan geraken de in een schuldpositie verkerende landen, ondernemingen en particulieren steeds meer in de schuldenklem.
- Ook degenen die geen schulden hebben betalen indirect rente, omdat gemiddeld in de prijs van goederen en diensten 40% rente zit opgesloten, als gevolg van de rente die alle bedrijven die in een keten van grondstof tot eindproduct zitten rente betalen.
- Alle overheden hebben te kampen met een voortdurend toenemende schuld, waarover een steeds hogere rente moet worden betaald –de rente is momenteel tijdelijk laag, als de economie weer in een opwaartse beweging zou komen dan neemt de rente ongetwijfeld snel toe als gevolg van het vraag en aanbodmechanisme – . In het extreme geval wordt een overheid tot nieuwe leningen gedwongen uitsluitend om aan de renteverplichtingen te kunnen voldoen. Toenemende belastingen zijn hiervan het gevolg.
De hierboven geschetste problemen worden niet alleen door rente veroorzaakt. Een verdere verstorende factor is het gedrag van grote beleggers, die de productieve economie met hun handel in effecten en derivaten onder druk zetten op jacht naar korte termijnwinsten. Zij jagen de vermogenskosten wereldwijd op, want zoals er rente over geleend geld wordt betaald, wordt er rendement geëist over het vermogen van aandeelhouders in de vorm van dividend of van vermogenswinsten door verkoop van een aandeel voor een hogere prijs dan de inkoop ervan. De totale vermogenskosten (rente over het geleende geld plus rendement over het aandelenvermogen) drukken zwaar op ondernemingen en drijven de prijzen van goederen en diensten op. Rente is echter wel een constante factor, want schulden blijven bestaan, onafhankelijk van of de economie goed gaat of niet. Het herverdelingsmechanisme, geld dat stroomt van arm naar rijk, wordt daarom vooral in beweging gezet door rente. De rijkdom van de netto ontvangers van rente wordt verder versterkt door rendement op beleggingen. In het verleden werd dat voor een deel weer teruggesluisd in de economie door werkgelegenheid creërende investeringen. Door de digitalisering en technologisering van de economie is dat echter in steeds mindere mate het geval en wordt de tweedeling in de samenleving tussen een steeds rijker wordende kleine groep en een steeds armer wordende grote groep voortdurend dieper.
Zolang rente blijft bestaan, zal er zich een herhaling voordoen van opbouw van de schulden van overheid, bedrijven en particulieren tot het punt waarop de druk hiervan zo zwaar wordt dat het systeem in een crisis belandt, gevolgd door een depressie en zoals de geschiedenis bewijst, in meerdere gevallen gevolgd door oorlog.
Als we toe willen naar een menswaardige samenleving dan zal de rente als grootste verstorende factor allereerst verwijderd moeten worden.
Auteur: Ad Broere
Bron: http://adbroere.nl/web/nl/columns/rente-de-grote-stoorzender.php